Joop 9 maart Transport en vervoer: de reis is de bestemming

Reizen is per definitie jezelf vervoeren of vervoerd worden naar een andere plaats. Inmiddels hebben we een aantal vervoersvarianten achter de rug en heel wat kilometers. Onder het motto “de reis is de bestemming” dit keer een blog over de auto, de fiets, de bus en Toyota Hilux.
De auto: we hebben in Zuid-Afrika 5500 km afgelegd in een Toyota Corolla Quest. Een compact car die iets groter is dan de kleinste huurauto. Ruim groot genoeg voor bagage en 3 mensen, te licht om vrachtwagens in te halen bergopwaarts en precies goed voor niet te ingewikkelde onverharde wegen. Voor zo’n €16 per dag hebben we een maand door Zuid-Afrika gecrost, inclusief Kruger Park. Gelukkig zonder schade. Wat bijzonder blijft, ook na weken rijden, is het consequent LINKS rijden. Er blijven onbewaakte momenten waarop je plotseling vergeet dat je links moet blijven! Ook de richtingaanwijzer zit aan de andere kant. Gevolg is dat (vooral Hellen ;>) te pas en te onpas de ruitensproeier aanzet bij stralend weer. Het is nooit echt gevaarlijk geworden. We zijn nu zo gewend aan Links, ook in Namibië, dat het straks weer lastig wordt om te wennen…..
Opvallend is dat bijna iedereen hier een witte auto heeft (wij ook). Dat is de beste optie in warme landen met veel zonneschijn. Het straatbeeld wordt er wel saaier door. Het was vaak ook een hele klus om je auto weer terug te vinden tussen al die duizenden witte Toyota’s.
Iedereen rijdt hier auto. Naast personenauto’s veel “ buckies”, open laadwagens. Zoals in heel veel delen van de wereld is het treinvervoer op zijn retour. We zijn met ons Toyotaatje door de Karoo naar Kaapstad gereden. Het alternatief was de trein te nemen, met twee opties of de bus. De lijnverbinding per trein is 1 keer per dag, reistijd 1,5 dag, heel goedkoop en veelvuldig afgeraden omdat het te gevaarlijk is. Andere opties is de BlueTrain met een pluche bedgordijn, champagne bij het ontbijt en middag-excursies, o.a. in Kimberley. Beide niet aantrekkelijk. Op veel plekken zijn de treinrails weggehaald.
De bus is wel een alternatief, maar dat waren we al van plan te proberen van Kaapstad naar Windhoek. Die laatste trip was overigens een waar genoegen: met de Intercape Liner 21 uur, airco, reclining seats, prachtig uitzicht en redelijk geslapen. Deed me heel erg aan mijn studententijd denken. Goedkoop reizen, alles is goed, 3 dagen bussen door China, bus van Istanboel naar Amsterdam, en zo ……

De fiets
Dit is een kort verhaal: de fiets is vrijwel niet als vervoersoptie in gebruik. Blanken vinden het te gevaarlijk en de fiets kan gestolen worden. Voor zwarte en gekleurde bevolking heeft lopen de voorkeur. In mijn optiek zou de fiets hier zo ontzettend veel gebruikt kunnen worden! Misschien is een fiets te duur? Of echt onbekendheid, of iets anders? Ingeborg stuurde info over een project (van Nederlanders natuurlijk) om speciaal in townships de fiets te promoten.
We hebben in een grote township bij Windhoek (Namibië), deelgenomen aan een fietstocht door Katutura, waar het merendeel van de armere Windhoeker woont. Dit was een een-mansbedrijfsje van een uitzonderlijk ondernemende zwarte vrouw die toeristen rondfietste in haar township. Zij is een van de weinige zwarte vrouwen die zowel een eigen zaak had en streed voor emancipatie van vrouwen, zwarte mensen en tegen corruptie. Petje af. Liet ook zien dat er vooral culturele en sociale belemmeringen zijn voor de fiets.
In Kaapstad is de fiets populair aan het worden, maar dan wel de Racefiets. De wielerzaakjes met goede spullen komen als paddestoelen naar boven. Het gaat hier om de welgestelde, vooral blanke, Kaapstedelingen. De heuvels zijn hier pittig, maar de uitzichten grandioos. Ook de temperatuur is veel beter dan bijvoorbeeld in Johannesburg. Er zijn geen aparte fietspaden dus op de hoofdweg. Tussen auto’s die er niet allemaal aan gewend zijn. Toch verandert het snel. De eerste trend is gezet. Op 6 maart deden er 35.000 wielrenners uit de hele wereld mee aan de Capetown Cycle Tour.
Hopelijk is dit een stap naar meer fietsgebruik, want de wegen rond Kaapstad zaten behoorlijk vol.

De droom verwezenlijkt: de Toyota Hilux.
En da nu: mijn droom was om met een dikke bak, tent en alle spullen de echte rimboe van Namibië in te trekken. Namibië, het land met wereldwijd bijna de minste mensen per km2, de meeste natuur en volkomen lege gebieden. Waar maar 10% van de wegen verhard zijn en uitgestrekte vlaktes zonder ook maar 1 weg.
We rijden nu in de Toyota Hilux, 2.5 l Diesel, met opgebouwde kampeer voorzieningen, 140 liter diesel, 40 liter water, 2 extra banden, pikhouweel, schop, en een apparaat om noodsignalen uit te zenden. Gelukkig ook en koelkast met gekoelde bier en wijn ;>).
Terwijl ik dit typ zitten we in onze terreinwagen op weg naar onherbergzame woestijn en berggebieden. Dit is vervoer en wonen en overleven ineen.
Het is een four-wheel drive en dat is nodig als we water door moeten en zanderige woestijngebieden, zoals vandaag bij Sossusvlei (vallei). Hij heeft ook een “bergverzet”, de lage giering, de vrachtwagenversnelling voor echt steile stukken. Heerlijk idee. Had de tractor uit mijn jeugdjaren ook!
We klimmen zo meteen weer in ons tentje bovenop de auto. Veilig voor slangen en roofdieren en opdringerige kudu’s. Fantastische belevenis.
We staan op een kampeerplek bij Sossusvlei, waar zandduinen van honderd meter hoog zijn die zich per jaar 20 meter naar het noorden verplaatsen. Onze buren zijn vast komen te zitten in het zand. Omdat ze geen 4-wheel drive hadden. Wij wel.