Hellen 14 februari De ondragelijke lichtheid van het bestaan.

We verlaten nu het Krugerpark; eens het paradepaardje van Paul Kruger en zijn volgelingen, nu van het door het ANC geleide Zuid Afrika. Op safari zijn is een uiterst aangename bezigheid. Baje lekker. Het is warm weer, je hoeft niets te doen, raampjes open en een beetje rondrijden, in je eigen auto of met een georganiseerde tocht vanuit het park. We mogen de auto niet uit; je rijdt rond en laat je verrassen door de enorme hoeveelheid en variatie in dieren. Als er ergens een auto stilstaat, zal er wel iets te zien zijn; nijlpaarden van dichtbij, een karkas met gieren, een zeldzame reuzenkalkoen, een olifant met jong, een groep giraffen, apen, en als je geluk hebt leeuwen of een luipaard met prooi. ’s Nachts zie je weer andere dieren dan overdag. Hyena’s bijvoorbeeld. Symbool van de Zuid-Afrikaanse Nationale Parken is het gewei van de Kudu, een prachtig grote antilopesoort. Antilopen zie je het meest, vooral de kleinere impala’s, die zijn als het ware deel van het decor, samen met rondcirkelende roofvogels.

Je gaat doen wat andere mensen ook doen: verrekijker erbij, zo’n mooi mogelijke foto maken en in het boekje “Kruger Wildlife” aankruisen wat je al gezien hebt.  Ook al weet je dat internet vol staat met de meest prachtige foto’s, toch wil je je eigen foto maken. Josine heeft een mooi klein cameraatje met zoomfunctie gekregen van haar oppas-ouders. Zij maakt de mooiste foto’s. Het is net als dierenplaatjes sparen, of flippo’s; je wilt meer, je wilt het compleet hebben. Zo leren we veel over dieren, we leren kijken, we leren de tijd nemen; je voelt de hitte en je kijkt hoe giraffen de blaadjes van de bomen eten; ze staan soms zo lief tegen elkaar aan. We vinden het alle drie leuk en brengen zo veel tijd met elkaar door.

We zijn rijk. We zijn van overzee. De economische malaise heeft er voor gezorgd dat de Zuid Afrikaanse Rand is gedaald en dat is voor ons gunstig. We gaan lekker uit eten, hebben goede spullen en laten het ons welgevallen. Maar het feit dat je rijk bent, wat we ook in Azië en Latijns-Amerika zijn (en in NL), is hier nog ongemakkelijker; pijnlijker, politieker. Zwart is aan de macht, maar ze maken er een potje van. En de blanken zijn rijk. Het zijn gescheiden werelden. Wij ontmoeten alleen maar witten. Onze familie, andere gasten, aardige mensen uit Kaapstad die ons gisteren uitnodigden voor de braai.

Bijna alle medewerkers van SAN-parks zijn zwart. SAN-parks heeft veel aanzien; het is een goed lopend modern, nationaal bedrijf en er loopt zeer veel personeel rond. Het lijken ons geen slechte banen: chauffeurs, gidsen, tuinlieden, bouwvakkers, bediening in het restaurant en de schoonmaaksters. Iedereen is even aardig en voorkomend. Onze hutten hier in Lower Sabie worden schoongemaakt door een groepje zwarte vrouwen. Ze sjokken in hun dikke lijven met emmers water en maken niet alleen onze bedden op (wat voor ons niet hoeft) maar hebben ook onze afwas gedaan (zeer gênant) en scheppen de BBQ schalen leeg, zodat iedereen ’s avonds weer lekker kan gaan braaien. Ze slapen in kleine hutjes aan de rand van het kamp.

Volgens onze buren vinden ze werken belangrijker dan opleiding, en kunnen ze nauwelijks lezen of schrijven. Een andere cultuur.   

De gasten zijn vrijwel zonder uitzondering blank. Blanke Afrikaners en mensen van overzee. Dikke 4-wheeldrives, verrekijkers en camera’s met enorme telelenzen. Er is nog nauwelijks een zwarte middenklasse die dit kan betalen. Het schijnt wel langzamerhand te komen. Maar men is hier ook somber over. Sinds het ANC aan de macht is, is het steeds meer corrupt geworden, en er is een tekort aan goed opgeleide mensen. Vergeleken met ‘vroeger’ is er veel achterstallig onderhoud in de parken. Vergane glorie. Lekkende kranen en afgebladderde verf. De blanken die nog weten hoe het vroeger was, zien dat met lede ogen aan. Maar iedereen die we spreken beseft ook dat het niet anders had gekund. Apartheid wil natuurlijk niemand meer. Maar ook zwarten zijn toenemend ontevreden en beginnen zich te roeren. Ze hebben nu wel stemrecht, maar de economische situatie is er niet beter op geworden. Ze stemmen steeds vaker op de Democratische Alliantie in plaats van op het ANC.

Ondertussen gaat het blanke leventje nog wel door; de meesten hebben hun bezittingen nog en hun zwarte personeel. Ze houden heel erg van hun land; van de weidsheid en de natuur en politieke ruis is er altijd al geweest.