15 april Joop over Botswana

15 april 2016 - Kubu Island, Botswana

We zijn nu een dag of 6 in Botswana. Veel te kort voor bespiegelende analyses en diepe inzichten in de aard van dit land en de Setswanaas. Onderstaand eerst wat impressies en avontuur.

We rijden hier rond in een Ford Ranger Safari Camper. Omdat we erg laat een auto gereserveerd hebben, was er geen Toyota Hilux meer. “Van deze switch gaat U geen spijt krijgen”, verzekerde ons de tussenpersoon in Zuid-Afrika. Vooralsnog heeft hij helemaal gelijk gehad. Nog meer slimme voorzieningen dan de Toyota: uitklapbare tent bovenop, grotere koelkast met vriesvak, zonnepaneel op het dak, eigen compressor om de banden op te pompen, cruise-control, you name it. Voor een minuscule meerprijs, omdat het echt laagseizoen is! En we hebben nu een uitklapbaar zonnescherm voor als we helemaal onbeschermd in de woestijn terecht komen en een watertank van 100 liter.  Laat Afrika nu maar komen!

Heb je zo’n auto nodig hier? 2 dagen geleden wel degelijk. We waren op weg naar Khubu Island, een eiland in een enorm uitgestrekt gebied van “pans”, uitgedroogde zoutvlaktes zo groot als heel Nederland. Dit gebied is volkomen vlak voor honderden kilometers. Dat hadden we mooi kunnen zien toen we van Windhoek naar Johannesburg vlogen voor onze bezoek aan Nederland. Heel Zuid-Afrika ligt ongeveer op een hoogvlakte van 1000-1500 meter. Deze pannen zijn ooit binnenzeeën geweest maar miljoenen jaren geleden door klimaatverandering uitgedroogd. Tijdens het natte seizoen loopt een deel van deze pannen tijdelijk onder water. Hoeveel en waar is volledig afhankelijk van het patroon en intensiteit van de regenval.

Wij rijden inmiddels op een routekaart van Garmin, die we van Tracks4Africa hebben gedownload. Deze versie bevat alle “off-the-road” wegen van Botswana en ander ZA landen. Dit is wat we ons ongeveer voorstelden bij avontuurlijk rijden in Afrika. Na 40 km karrespoor, koeien, ezels, acacia’s en 100% op 4WD komen we zelfs een hek tegen en een mannetje die voor ons de afgesloten poort opent. Dit is een veterinary fence om verspreiding van besmettelijke dierziekten te beheersen (o.a. mond en klauwzeer).  Hij bevestigt de goede richting naar Khubu Island. Na een kilometer of 5 begint het echter modderiger te worden. Dan de eerste ondergelopen delen van de weg, maar nog goed zichtbaar, daarna worden de stukken open water steeds groter. Maar we kunnen steeds de overkant zien, waar de weg weer verdergaat. Als de auto snelheid houdt valt het slippen van de wielen mee. Ik stap uit en loop op blote voeten voor de auto uit om “de weg” te kunnen blijven volgen en te testen hoe diep het water is. We voelen steeds meer nattigheid. Dan zie ik zo’n stuk opeen water dat zo groot is dat me de moed in de scjoenen zakt. Ik heb een enorme weerzin tegen terugkeren, maar de angst dat we in de modder in open water blijven steken is nog veel groter. We keren om en  baggeren weer door de watervlaktes terug, soms door 30-40 cm water. Probleem is ook dat we op de heenweg het water troebel hebben gemaakt. Bij een modderig deel gaat het mis. In een poging om op de zijkant van de weg stevigheid te vinden, zakken we helemaal weg. We graven modder weg, leggen brandhout onder wielen, spuiten modder alle kanten op, met 4 wielen tegelijkertijd! Na een paar uur ploeteren komen er NIET uit. Het wordt donker, de muggen steken ons lek. We zitten vast en komen hier niet weg. In the middle of nowhere.

Tja, wat doe je dan: tentje uitklappen dan maar, biertje openen en pastaatje koken. Proberen te genieten van de superstille en indrukwekkende omgeving. De magistrale sterenhemel. En bedenken dat we bij de laatste afslag een barricade voor deze weg zijn gepasseerd: we dachten dat het een slimme truc was van een campinghouder om ons af te laten slaan naar zijn tent…… 

We hebben goed geslapen en vooral genoten van een fantastische zonsondergang en opkomst. Super gaaf.

En vroeg opgestaan, en brede diepe geulen gegraven voor alle wielen, terug naar de track. Over een lengte van 10 meter. En alle resterende brandhout onder wielen gelegd. En dan de motor starten……Een alles of niets poging om te ontsnappen uit de ellende.

Achteraf is echt een mooi avontuur. Tegenslagen opvangen, al je ervaring en expertise met tractoren en modder gebruiken om je vege lijf te redden.

Foto’s

1 Reactie

  1. Geert:
    17 april 2016
    Ha Joop en Helen, wat een indrukwekkende en stoere reisverhalen! Net terug van Ziltweekeinde. Groot succes, filmpje werkte perfect. Prachtige act met bestuur, met lied Moenie weggaan nie (ne me quitte pad), briljante tekst van Desiree. Je was er toch bij Joop! Warme groeten, pas op jullie zelf! En geniet er van,

    Groet, Geert